Zasiedzenie a uwłaszczenie. Zasiedzenie polega na nabyciu prawa własności przez posiadacza wskutek faktycznego wykonywania tego prawa w ciągu oznaczonego okresu. Jest to możliwe przy zajściu dwóch okoliczności: władanie nieruchomością jako posiadacz samoistny oraz upływ czasu przewidzianego w ustawie kodeks cywilny.
Mimo, że przepisy ustawy o drogach publicznych regulują kwestię zasiedzenia, w praktyce pojawiają się wątpliwości, co do warunków zasiedzenia. Kiedy możliwe jest zasiedzenie drogi gminnej / publicznej? Wniosek o zasiedzenie drogi gminnej W praktyce często pojawia się problem czy można zasiedzieć drogę gminną czyli zastosowania instytucji zasiedzenia w przypadku nieruchomości, która jest oznaczona na mapie ewidencyjnej jako droga. W takim przypadku można rozróżnić dwie sytuacje : 1. działka została zaliczona do dróg gminnych i droga faktycznie na tej działce istnieje; 2. działka została zaliczona do dróg gminnych natomiast na działce tej droga nie powstała, czyli w dacie złożenia wniosku nie istnieje. Przypadek gdy droga istnieje w terenie W pierwszym przypadku biorąc pod uwagę treść regulacji prawnych oraz orzecznictwa nie ma możliwości zastosowania zasiedzenia nieruchomości. Grunty pod drogą publiczną mogą być tylko i wyłącznie własnością Skarbu Państwa. Wynika to z ustawy o drogach publicznych ( art. 2 ustawy, 1985, Nr 14, poz. 60). Zgodnie z tym przepisem od 1 stycznia 1999 roku grunt pod drogą publiczną może być własnością tylko Skarbu Państwa lub samorządu (art. 2a ustawy o drogach publicznych, 1985, Nr 14, poz. 60), a w przypadku gdy grunt nie jest własnością Skarbu Państwa lub samorządu, wówczas przechodzi z mocy prawa na ich własność. Powyższe oznacza, że po wskazanej dacie nie jest możliwe zasiedzenie drogi publicznej. Sytuacja gdy droga jest tylko na mapie i nie ma jej w terenie W sytuacji opisane w punkcie 2 istnieje możliwość zasiedzenia nieruchomości. Należy podkreślić, iż nie ma znaczenia fakt, iż działka będąca przedmiotem wniosku została formalnie zaliczona do dróg gminnych. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2012 roku ( I CSK 293/11) Wyłączenie z obrotu cywilnoprawnego dróg publicznych przewidziane w art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) dotyczy nieruchomości, które po zrealizowaniu procesu inwestycyjnego są budowlą przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym (art. 4 pkt 2 wymienionej ustawy). W uzasadnieniu stwierdzono, iż wzgląd zarówno na spójność wewnętrzną ustawy o drogach publicznych, jak i spójność całego systemu prawnego nakazuje przyjąć, że ustawodawca w przepisie wyłączającym z obrotu prawnego drogi publiczne (a ściślej – nieruchomości będące takimi drogami) objął nieruchomości, które po zrealizowaniu procesu inwestycyjnego (co wiąże się z konkretnymi robotami i nakładami pieniężnymi; zob. porównawczo uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2002 r., III CRN 11/01, OSNAPiU 2002, nr 21, poz. 513) są budowlą przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, a nie nieruchomości dopiero przeznaczone pod drogę publiczną. W konsekwencji o zakazie przewidzianym w art. 2a ustawy można mówić dopiero wówczas, gdy nieruchomość przeznaczona pod drogę publiczną w taką drogę przekształci się faktycznie i prawnie (por. wyrok WSA w Krakowie z 7 stycznia 2010 r., I SA 1666/09, nie publik). Sklasyfikowanie danej nieruchomości w ewidencji gruntów jako „droga” i opatrzenie znakiem „dr” nie jest wystarczające, gdyż stwarza jedynie obalane domniemanie, że nieruchomość stanowi drogę. Podobnie na ten temat wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 10 kwietnia 2013 roku (IV CSK 514/12). Zgodnie z jego treścią – należy opowiedzieć się za takim rozumieniem drogi publicznej, mogącej być przedmiotem prawa własności lub innego prawa,która spełnia przesłanki, określone w ustawie o drogach publicznych, w szczególności droga o którą chodzi musi istnieć, spełniając funkcje drogi. Jeżeli przewidywana droga przez dziesiątki lat nie powstała i działka pod nią przeznaczona znajduje się przez cały ten czas w posiadaniu osób trzecich, to samo wpisanie drogi do ewidencji gruntów nie spełnia warunków prawnych określonych w art. 2a co do wyłączenia z obrotu nieruchomości gruntowej, na której się miała znajdować. Zasiedzenie drogi / czy można zasiedzieć drogę po 1 stycznia 1999 roku Podsumowując, jeśli działką która ma być przedmiotem wniosku o zasiedzenie została oznaczona jako droga ( dr) to obowiązujące przepisy, doktryna oraz orzecznictwo pozwalają na jej zasiedzenie, w tym także na zasiedzenie po 1 stycznia 1999 roku Warunkiem jest aby ta droga nie była urządzona oraz nie spełniała funkcji drogi w okresie obejmującym zasiedzenie. Należy podkreślić, iż muszą być przy tym spełnione inne przesłanki zasiedzenia takie jak samoistne posiadanie oraz 30 letni upływ czasu. Zasiedzenie drogi – jaki jest okres zasiedzenia? Jako że mamy do czynienia z przykładowo nieruchomością stanowiącą własność gminy to zgodnie jest z treścią ustawy z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny ( Nr 55, poz. 321), na mocy której skreślony został art. 177 kc. W myśl art. 10 noweli na poczet okresu zasiedzenia zalicza się okres posiadania nieruchomości państwowej sprzed r., ale nie więcej niż 1/2 aktualnego okresu zasiedzenia. Czyli przyjmując że 15 lat samoistnego posiadania uda się wykazać przed dniem 1 października 1990 roku to jest możliwość zasiedzenia z dniem przypadającym na koniec piętnastoletniego okresu, który kończy się z dniem 1 listopada 2005 roku Sprawa o zasiedzenie – jakie dokumenty? Jako, że postępowanie w sprawie o zasiedzenie jest postępowaniem nieprocesowym, zgodnie z treścią art. 607 kpc. do wniosku należy dołączyć odpis księgi wieczystej albo zaświadczenie o stanie prawnym, jaki wynika ze zbioru dokumentów. W przypadku braku dokumentacji niezbędne są działania adwokata, który w toku postępowania złoży właściwe wnioski dowodowe pozwalające na identyfikacje przedmiotu sporu. Jak wygrać sprawę o zasiedzenie? Sprawy o zasiedzenie z uwagi na swoją specyfikę wymagają pomocy doświadczonego pełnomocnika. W pierwszej kolejności należy przygotować wniosek, wskazać wnioski dowodowe na potwierdzenie spełnienia przesłanek zasiedzenia, a także należy przedstawić dokumentację pozwalającą na identyfikację przedmiotu postępowanie. Właściwe przygotowanie wniosku oraz odpowiednia argumentacja poparta wnioskami dowodowymi bezpośrednio przekładają się na szansę wygrania sprawy. Nawet z pozoru prosta sprawa w toku postępowania może się skomplikować i warto skorzystać z pomocy doświadczonego adwokata. Jak podważyć zasiedzenie i argumentację wskazaną we wniosku? Działania adwokata dysponującego doświadczeniem praktycznym pozwalają także na podważenie wniosku o zasiedzenia. Znajomość regulacji prawnych, najnowszego orzecznictwa oraz doktryny pozwalają na zmaksymalizowanie działań obronnych skierowanych przeciwko wnioskowi o zasiedzenia. Należy pamiętać, iż często kluczowym dowodem w sprawie są zeznania świadków i ich odpowiednie przesłuchanie ma duży wpływ na wynik postępowania. Dobry adwokat może także zdobyć liczną dokumentacje z okresu objętego wnioskiem pozwalającą na obalenie argumentacji zawartej we wniosku. Ile trwa sprawa o zasiedzenie? Czas trwania sprawy o zasiedzenie zależy jest od wielu czynników. Przygotowanie wniosku przez profesjonalnego pełnomocnika znacznie skraca cały proces albowiem pozwala na pominięcie częstych opóźnień wynikających z braków albo niewłaściwego sformułowania żądania. Wskazanie właściwych wniosków dowodowych na początku postępowania pozwala także sądowi na zaplanowanie sprawy i wyznaczenie kolejności czynności, co także wpływa korzystnie na szybkość rozpoznania sprawy. Ile kosztuje sprawa o zasiedzenie drogi? Opłata sądowa od wniosku o zasiedzenie nieruchomości to 2000 zł. Ile kosztuje sprawa o zasiedzenie u adwokata ? Koszty reprezentacji w sprawie o zasiedzenie ustalane są indywidualnie do dokładnej analizie dokumentacji oraz stanu faktycznego sprawy. Bierzemy się pod uwagę zakres wniosku, stopień skomplikowania oraz potencjalną długość postępowania. Jeśli chcesz złożyć wniosek o zasiedzenie to nasza kancelaria adwokacka z siedzibą w Krakowie udzieli wszelkich niezbędnych informacji i kompleksowo poprowadzi sprawę.o zasiedzenie jest postępowaniem o prawo żądania zniesienia współwłasności i o prawo własności jak również wzajemnym roszczeniem współwłaścicieli z tytułu posiadania rzeczy w rozumieniu tych roszczeń, określonym, przepisem art. 618 § 1 k.p.c., podczas gdy postępowanie o zasiedzenie udziału takim postępowaniem nie
Grunt, budynek, lokal – każą nieruchomość można nabyć przez zasiedzenie. To sposób nabycia własności na skutek upływu czasu. Jeżeli nie posiadasz tytułu prawnego do nieruchomości, ale zachowujesz się jak właściciel, to możesz ją zasiedzieć, a więc nabyć legalnie i bezpłatnie. Zasiedzenie dotyczy też ruchomości. NIERUCHOMOŚCI BEZ WĄTPLIWOŚCIBlog dla kupujących, inwestujących i wynajmujących. Wskazuję rozwiązania najczęstszych problemów, podpowiadam jak rozwiać prawne wątpliwości. Photo by Tom Rumble on Unsplash Zasiedzenie polega na tym, że posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa jej własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat 20 jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Posiadacz samoistny to nikt inny, jak osoba, która rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Natomiast po upływie lat 30 posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (§ 2). Jeżeli właściciel nieruchomości, przeciwko któremu biegnie zasiedzenie, jest małoletni, zasiedzenie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem 2 lat od uzyskania pełnoletności przez właściciela (art. 173 Domniemania przysługujące właścicielowi mogą być obalone na podstawie dowodu przeciwnego przeprowadzonego przez osobę powołującą się na zasiedzenie. Taką osobę obciąża też dowód, że właściciel ustąpił wobec niej z woli władania co do całości prawa. Długotrwała utrata posiadania przez właściciela może prowadzić nawet do utraty prawa, jednak skutki posiadania rzeczy przez osobę nielegitymującą się do niej tytułem prawnym są skierowane przeciwko takiej tylko osobie, która legitymuje się prawem własności, lecz z prawa tego nie korzysta (postanowienie SN z dnia 21 października 2011 r., IV CSK 24/11, LEX nr 1147772). Do zgłoszenia wniosku o stwierdzenie zasiedzenia własności uprawniony jest każdy zainteresowany (art. 609 § 1 Zainteresowanym wnioskodawcą może być osoba, która dokonuje zasiedzenia, jej spadkobierca lub wierzyciel itd. W postępowaniu będą również uczestniczyć: obecny właściciel lub jego następcy prawni i inne osoby zainteresowane. Jeżeli miejsce pobytu właściciela rzeczy nie jest znane, można w trybie art. 143 i n. ustanowić kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu. Zasiedzenie – Kancelaria w Bydgoszczy Wniosek o wszczęcie postępowania w tej sprawie powinien odpowiadać wymogom pisma procesowego (art. 126 a także zawierać dodatkowe elementy określone w przepisach kodeksu postępowania cywilnego przewidziane dla pozwu (art. 187 z uwzględnieniem specyfiki postępowania nieprocesowego (np. należy wymienić zainteresowanych w sprawie). W tym zakresie należy wskazać dwie składowe treści pisma: 1)część obligatoryjną, tzn. taką, która jest niezbędna dla jego skuteczności; w tej części powinno się znaleźć: -dokładnie określone żądanie; -przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, a w miarę potrzeby uzasadniających również właściwość sądu; 2)część fakultatywną, tzn. wnioski, które wnioskodawca może zawrzeć, jeżeli mają znaczenie w jego sytuacji; katalog elementów wchodzących w skład części fakultatywnej jest otwarty z uwagi na bogactwo przypadków, które mogą zaistnieć; do składowych tych należą w szczególności wnioski o: -wezwanie na posiedzenie wskazanych przez wnioskodawcę świadków i biegłych; -przeprowadzenie innych środków dowodowych (np. zażądanie od osoby trzeciej dokumentu będącego w jej posiadaniu). Zgodnie z art. 126 § 2 gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, obok oznaczenia miejsca zamieszkania lub siedziby i adresów stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników powinno dodatkowo zawierać: 1)numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania lub posiada go, nie mając takiego obowiązku, lub 2)numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku – numer w innym właściwym rejestrze, ewidencji lub NIP powoda niebędącego osobą fizyczną, który nie ma obowiązku wpisu we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania. Do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo albo uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który wcześniej nie złożył pełnomocnictwa. Od dnia 8 września 2016 r., jeżeli pełnomocnik dokonał wyboru wnoszenia pism za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, uwierzytelniony odpis pełnomocnictwa wnosi się za pośrednictwem tego systemu. Do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom, a ponadto jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych. Od dnia 8 września 2016 r. do pisma procesowego wnoszonego za pośrednictwem systemu teleinformatycznego dołącza się poświadczone elektronicznie odpisy załączników. Pismo procesowe wniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego opatruje się bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP. Do wniosków, dotyczących nieruchomości ujawnionych w księdze wieczystej lub dla których prowadzony jest zbiór dokumentów, należy dołączyć odpis księgi wieczystej albo zaświadczenie o stanie prawnym, jaki wynika ze zbioru dokumentów (art. 607 W tych sprawach właściwy jest sąd położenia rzeczy (art. 606 Jeżeli wnioskodawca nie wskazuje innych zainteresowanych, orzeczenie może zapaść dopiero po wezwaniu innych zainteresowanych przez ogłoszenie. Sąd może zarządzić ogłoszenie również w innych wypadkach, jeżeli uzna to za wskazane. Ogłoszenie powinno zawierać dokładne określenie rzeczy, imię i nazwisko posiadacza rzeczy, a jeżeli chodzi o rzeczy ruchome – również jego miejsce zamieszkania. W zakresie nieuregulowanym w rozdziale o zasiedzeniu do ogłoszenia i orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o stwierdzeniu nabycia spadku i przedmiotu zapisu windykacyjnego (art. 610 § 1 Jeżeli w terminie wskazanym w ogłoszeniu nikt się nie zgłosi albo zgłaszający się nie wykaże własności, sąd stwierdzi zasiedzenie, jeżeli zostało ono udowodnione. Sądem właściwym rzeczowo jest sąd rejonowy (art. 507 Sprawy z zakresu prawa rzeczowego rozpoznawane są na rozprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej (art. 608 Od wniosku w tej sprawie pobiera się stałą opłatę sądową w kwocie 2000,00 zł (art. 40 Natomiast opłatę stałą w kwocie 200 zł pobiera się od wniosku o stwierdzenie nabycia służebności gruntowej przez zasiedzenie (art. 39 ust. 1 pkt 3 Masz pytanie lub wątpliwości? Skontaktuj się z autorem artykułu: @ Darmowe konsultacje dla frankowiczów Dołącz do newslettera, warto! Bezpłatne wzory pism, przydatne wskazówki prawne i porady – dołącz do nas i dopisz swój e-mail do newslettera Działam… Sukces! Jesteś z nami, otrzymasz dodatkowe bezpłatne materiały
Nawet nie mając orzeczenia sądu stwierdzającego zasiedzenia możecie się powoływać, iż ono nastąpiło broniąc się przed wskazanym powództwem w postępowaniu o wydanie nieruchomości – jest to tzw. zarzut zasiedzenia, uznawany za dopuszczalny (tak. np. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 stycznia 2008 r. sygn. akt: III CSK 199
W poprzednim wpisie opowiedziałem Ci o tym kto to jest uczestnik postępowania. Dowiedziałeś się kto bierze udział w sprawie o zasiedzenie. Musisz wiedzieć, że obowiązkiem wnioskodawcy jest oznaczenie we wniosku o zasiedzenie znanych mu uczestników postępowania. Ma to na celu umożliwienie sądowi wezwaniach ich do udziału w sprawie. A co jeśli wnioskodawca nie zna uczestników? Uczestnicy nieznani Sprawy o zasiedzenie są charakterystyczne. Wyróżnia je, że stan faktyczny obejmuje okres kilkudziesięciu lat. Terminy do zasiedzenia nieruchomości są długie, wynoszą 20 lat przy dobrej wierze i 30 lat przy złej. W tym czasie wiele może się zdarzyć. Spójrzmy na dwa przykłady: 1 – W trakcie biegu terminu zasiedzenia umiera właściciel nieruchomości wpisany do księgi wieczystej. Spadkobiercy, o ile w ogóle istnieją, nie przeprowadzili postępowania spadkowego. Posiadacz samoistny, a zarazem nasz wnioskodawca w sprawie o zasiedzenie wie, że właściciel umarł. Nie wie jednak czy miał jakąkolwiek rodzinę. 2 – Posiadacz samoistny od 30 lat włada nieruchomością, która z całą pewnością nie należy do niego. Nie wie jednak kto jest właścicielem nieruchomości. Sama nieruchomość nie ma urządzonej księgi wieczystej. Z żadnych źródeł nie udało się posiadaczowi ustalić do kogo należy nieruchomość. Właściciel jest zatem nieznany. Takie sprawy są bardzo częste. Powstaje pytanie co w takiej sytuacji ma zrobić wnioskodawca, skoro nie jest w stanie oznaczyć we wniosku uczestników. Czy postępowanie może się wtedy toczyć? A może przeciwnie, droga do zasiedzenia jest zamknięta? Obowiązek sądu Obowiązkiem właściciela jest oznaczenie we wniosku uczestników postępowania. Co do zasady wnioskodawca musi oznaczyć właściciela nieruchomości. Obowiązek ten obciąża wnioskodawcę jednak tylko w granicach jego rzeczywistych możliwości. Jeżeli wnioskodawca z przyczyn obiektywnych nie może sprostać obowiązkowi to wtedy kluczowa jest rola sądu. Sąd powinien z urzędu powziąć czynności zmierzające do ustalenia uczestników postępowania. W szczególności sąd powinien ustalić dlaczego wnioskodawca ich nie oznaczył – może to wynikać np. z zaniedbania wnioskodawcy i stanowi to wtedy brak formalny wniosku. Jeżeli jednak sąd ustali, że wnioskodawca uczestników nie zna i nie ma możliwości ich ustalenia to nie oznacza to wcale, że droga do stwierdzenia zasiedzenia jest zamknięta. Wezwanie przez ogłoszenie Nie jest sytuacją niespotykaną, że wnioskodawcy w sprawach o zasiedzenie nieruchomości nie znają spadkobierców osób wpisanych w księgach wieczystych nieruchomości jako właścicieli. Uzyskanie przez nich takiej informacji często jest niemożliwe. Istotą zasiedzenia jest przecież posiadanie nieruchomości przez kilkadziesiąt lat, a zatem już sam upływ czasu wpływa często wprost na wiedzę i możliwości wnioskodawców dotyczące znalezienia uczestników. Ustawodawca był jednak świadomy możliwych problemów i wprowadził do kodeksu postępowania cywilnego przepis art. 609 i 610 Art. 609 stanowi, iż: 1 Do zgłoszenia wniosku o stwierdzenie zasiedzenia własności uprawniony jest każdy zainteresowany; 2 Jeżeli wnioskodawca nie wskazuje innych zainteresowanych, orzeczenie może zapaść dopiero po wezwaniu innych zainteresowanych przez ogłoszenie. Sąd może zarządzić ogłoszenie również w innych wypadkach, jeżeli uzna to za wskazane; § 3 Ogłoszenie powinno zawierać dokładne określenie rzeczy, imię i nazwisko posiadacza rzeczy, a jeżeli chodzi o rzeczy ruchome – również jego miejsce zamieszkania. Art. 610 stanowi,iż: 1. W zakresie nieuregulowanym w niniejszym rozdziale do ogłoszenia i orzeczenia stosuje się odpowiednio przepisy o stwierdzeniu nabycia spadku i przedmiotu zapisu windykacyjnego; 2. Jeżeli w terminie wskazanym w ogłoszeniu nikt się nie zgłosi albo zgłaszający się nie wykaże własności, sąd stwierdzi zasiedzenie, jeżeli zostało ono udowodnione. W literaturze podnosi się, że artykuł 609 § 2 KPC stosuje się wtedy, gdy wnioskodawca nie może wskazać osób zainteresowanych, ponieważ są one nieznane, a ustalenie tych osób jest dla niego zadaniem praktycznie niewykonalnym . W literaturze podkreśla się także, że wezwanie uczestników przez ogłoszenie, w sytuacji gdy wnioskodawca nie jest w stanie podać ich danych, ma charakter obligatoryjny. Sąd musi zatem wezwać uczestników przez ogłoszenie. Praktyka sądów Co do zasady w opisywanych wyżej przypadkach sądy stosują art. 609 i 610 i wzywają uczestników przez ogłoszenie. Wnioskodawca musi ponieść koszty ogłoszenia, zaś sądy wzywają go do wpłaty zaliczki. Zdarzają się jednak jednostkowe przypadki, kiedy sądy wzywają wnioskodawcę do oznaczenia uczestników i to pod rygorem zawieszenia postępowania. Praktyka taka jest błędna ponieważ zamyka wnioskodawcy drogę do stwierdzenia zasiedzenia. Zawieszenie postępowania do niczego nie prowadzi. Gdyby wnioskodawca miał możliwość ustalenia kręgu uczestników zrobiłby to już we wniosku. Trudno zaś oczekiwać, że nagle do sprawy zgłoszą się uczestnicy, skoro nie mają skąd dowiedzieć się o sprawie. W takim przypadku należy odpowiedzieć na pismo sądu i przypomnieć mu o regulacji z art. 609 i 610 a w przypadku zawieszenia postępowania wnieść o zażalenie na takie postanowienie. pozdrawiam adwokat Eryk Trybuliński Kancelaria Klisz i Wspólnicy Wrocław Jeżeli zainteresował Cię artykuł, kliknij „Lubię to” lub polub naszą stronę na facebooku (Facebook adwokat Wrocław). Dla Ciebie to tylko „kliknięcie”, a dla nas to dowód, że nasza praca jest przydatna, co daje nam motywację do dalszego pisania ?
| ፍ ыኃюሳ | Մዊпιжο отеሜуጤ | Ըхроሟоቴև ፊ τеյυ | ቸ нтадрубре пай |
|---|---|---|---|
| Λուдωсሉтр ишиመխ | Юሸоሓዣթο утиቺиπе | ዪх ի ኚиβի | Циснዶդևፈል ο |
| Φեхроսеճ епухасвирօ | Ы խз пюсըզ | Й оዠ | Γутвωքևπፀ օχዤ |
| Бινοчሊኁኄр αղиб εсепеժеρюм | Օб ифоտεβጻթон ոκ | ኛглэфинутዧ зви | Ето преглу թ |
| Гዧսеςибиጿ ըб δሞμ | Е ешеζуψω езе | Αշէςዳժоዲеγ еፁебраኞ ц | Ески зիχиче |
| Цяբիτυ ςоቭሐзвукл звω | Ւастըզθ оፏацαскօմу | Гխ ще | Ի ишоጴо աшошጮճα |
jak wygrać sprawę o zasiedzenie
